Караценькі ўрывак са славутага рамана "Каласы пад сярпом тваiм" выдатнага беларускага пiсьменнiка Ўладзiмiра Караткевiча (1930-1984), прысвечаны калыханкам. Падрабязная iнфармацыя пра пiсьменнiка, а таксама бiблiятэка ягоных твораў знаходзiцца тут: Быў. Ёсць. Буду

Найлепшым доказам таго, што яны ўсе адно - ад яго і да апошняга мужыка, было тое, што на гэтай зямлі не існавала іншых калыханак, акрамя мужычых. Хоць адны гулялі ў серсо, другія - у цыркі, а калыханкі былі аднолькавыя, і ён не ведаў іншых, хоць у дачыненні да панскіх дзяцей тое, што спявалі над іхняй зыбуляй, было, можа, і смешнае.

Калыханкі былі адны. Тыя, што мармытаў зараз ён:

Люлі, люлі, люлі,
Пойдзем да бабулi,
Дасць бабулька млечка
І ў руку яечка.
А як будзе мала,
Дасць кусочак сала.

Дзеці вырастуць, і тыя самыя песні прагучаць над калыскамі іхніх дзяцей.

У параўнанні з гэтым усё астатняе здавалася лухтой.